Να τσακίσουμε το φασισμό της “διπλανής πόρτας”

Τον ναζί έλληνα πατριώτη που σκότωσε τον Φύσσα τον φιλοξενούν  καθημερινά μέσα στην ψυχή τους εκατομμύρια υπήκοοι που αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία της ελλάδας, που στον δρόμο κοιτάνε με απέχθεια έναν τοξικοεξαρτημένο, που τους ενοχλεί η εικόνα ενός αστέγου στα παγκάκια, που επαυξάνουν στην διαπόμπευση οροθετικών ανθρώπων και πάνω στην λεηλατημένη προσωπικότητα τους χτίζουν, νομίζουν, την κοινωνική τους υπεραξία.

 Η δολοφονία του Φύσσα συντελείται καθημερινά επάνω στα εξαθλιωμένα κορμιά όλων των απόκληρων του κοινωνικού ιστού. Συντελείται από όλους αυτούς που στην καλύτερη περίπτωση σιωπούν και αρνούνται να την δουν, γυρνώντας επιδεικτικά  τη πλάτη, όταν δεν επιχαίρουν κιόλας («καλά να πάθει, ποιος του είπε να σηκώνει κεφάλι;») .

Το κράτος στην εκδοχή του παρακράτους δεν αποτελείται μόνο από μια ομάδα συμμοριτών φασιστών και μαχαιροβγαλτών, αφορά όλους και όλες που το τρέφουν με την κοινωνική νομιμοποίηση του, με την αδιαφορία, τη σιωπηλή τους συναίνεση.

Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν έχει αποκλειστικό αντίπαλο τις ναζιστικές συμμορίες, δεν πρέπει να εγκλωβίζεται  έτσι μόνο στις «πολιτικές» εκφράσεις του, να σηματοδοτεί μια επετειακή δράση, και εν τέλει να συγκρούεται μόνο με τους εμφανείς δολοφόνους και μισάνθρωπους ναζί της συμμορίας. Ο αντιφασισμός πρέπει να στοχεύει και να τσακίζει  τις διαπροσωπικές κρυψώνες του φασισμού στις καθημερινές εκφράσεις του, να μην φοβάται να αναγνωρίσει την εκκόλαψη του στον κοινωνικό ιστό, να μην τον δικαιολογεί, να συγκρούεται στα ίσα με αυτόν και να φέρνει προ των ευθυνών τους όλους και όλες.  Ο αντιφασισμός είναι αναγκαίο να αναγνωρίζει τους εχθρούς του…

Ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ενάντια στον κοινωνικό φασισμό και τους ναζί «πρωτοπόρους» του.

Ενάντια σε όλους τους εχθρούς της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.